‘It giet troch’ liet de organisatie van te voren weten, ‘maar het wordt wel een hele uitdaging’. En dat werd het. De zevende editie van de Winterfiets Elfstedentocht was zonder de twijfel de meest windrijke, met een weeralarm dat van te voren al de toon zette.
Wie aan het begin van het jaar een serieuze uitdaging zoekt op de racefiets, die moet goed speuren. Maar gelukkig is daar sinds enkele jaren de Winterfiets Elfstedentocht. Een tocht die zich zelfs door corona of een weeralarm niet laat tegenhouden. En een tocht ook waarvoor je – zoals gisteren – een beetje gek moet zijn.
Wie a zegt…
Wie a zegt, moet ook b zeggen, denk ik zelf een dag van te voren. Waarbij de a in dit geval voor aanmelden staat, en de b (blijkt later) voor blauwbekken. Maar laten we beginnen bij de start…
Zo rond half zeven is het, wanneer ik mij in het duister meldt in de Elfstedenhal in Leeuwarden. De entree is gevuld met goed ingepakte fietsers, en op het middenterrein van de ijsbaan speelt al gezellig een dweilorkest. De eerste deelnemers zijn zelfs al vertrokken, als ik mijn cafeïnepeil nog op orde breng en voor een laatste keer mij fiets inspecteer. De grote meevaller deze ochtend: het lijkt nog droog te zijn…
Plaagstootje
Echt warm is het nooit op een ijsbaan, en dus vind ik het prima om om acht uur te vertrekken. Achter mij hoor ik nog het Friese volkslied spelen als we de hal uitfietsen en voor ik het weet waait de eerste hagel al in mijn gezicht.
Gelukkig is het een flauw plaagstootje. Terwijl het al langzaam licht wordt aan de horizon, verlaten we Leeuwarden. Mét een fikse wind die ons lijkt terug te willen blazen. Niemand die zich daar iets van aantrekt, want in Sneek wacht de kruidkoek met warme chocolademelk.
De wind kan mij niet echt bekoren, en dus waag ik het niet om meteen al solo te gaan fietsen. Gelukkig zijn er heel wat groepen op de weg om bij aan te sluiten. Na Sneek en IJlst verbrokkelen die groepen echter meer en meer.
NK Tegenwindfietsen
Na nog een korte stop in Sloten begint het spel in de wind epische vormen aan te nemen. Niet zo verwonderlijk, want het IJsselmeer komt alsmaar dichterbij. Het NK Tegenwindfietsen lijkt het wel. Terugschakelen naar het kleine blad hoeft nog net niet, maar voor de rest voel ik mij inmiddels als een vlieger in een storm.
Op de e-bike
Stavoren is gelukkig niet ver meer. De plek van het Grote Keerpunt. Na nog een laatste stuk stoempen langs de dijk draai ik mijn neus in Stavoren richting het noordoosten. Nu wordt het genieten van de wind! Ineens lijkt mijn fiets wel een e-bike. Om euforisch van te worden.
Voorbij het middaguur is het inmiddels, als ik naar Hindeloopen en Workum blaas. Daarbij negeer ik zo goed als het kan de donkere wolken boven mij. Nog even die winning mood vasthouden, maar stiekem weet ik beter…
In Bolsward wachten in een voormalige kerk de broodjes en bouillon. Een prima moment om even af te stappen, want de eerste druppels vallen ondertussen.
Wanneer ik van het toilet afkom, buldert de wind om het gebouw, terwijl de regen tegen de raampjes slaat. Zal ik hier op een stoeltje blijven zitten, denk ik nog, maar met frisse tegenzin stap ik toch naar buiten.
Het euforische gevoel is er wel een beetje vanaf als de wind ons richting Harlingen van de weg probeert te drukken. Beelden van die ene epische editie van Gent – Wevelgem flitsen door mijn hoofd wanneer ik zelf bijna een sloot in fiets. Nog net op tijd kan ik tot stilstand komen in de zompige berm. Maar mijn fietsbril waait wel uit mijn helm…
Honderdvijftig meter klunen
Aan de overkant, net onder water is hij terechtgekomen. Gelukkig zie ik even verderop een mogelijkheid om het weiland in te lopen. Mijn fietsschoenen zakken weg in de Friese klei terwijl ik honderdvijftig meter terugloop. Andere fietsers kijken mij verbaasd aan, maar mijn reddingsoperatie slaagt.
Behoorlijk doorweekt ben ik inmiddels als ik met de klei onder mijn voeten weer verder fiets. Ik zie fietsers onder een afdakje staan, als de weergoden er nog een schepje bovenop doen. Harlingen heet mij welkom met hagel die pijn doet aan je gezicht.
Verzopen kat
Als een verzopen kat vlucht ik een café in, voor nog een knipje in mijn ‘stempelkaart’. Binnen zie ik twee fietsers met een isolatiedeken om de schouders. Het is hier warm, maar zelf begin ik ook te rillen als een rietje. ‘Over een uur wordt het beter’ zegt een jongen aan de bar, en daardoor krijg ik toch weer een beetje moed.
Verkleumd stap ik weer op, na het uitwringen van mijn handschoenen. Gelukkig heb ik nog een ander paar. Van hier af aan hebben we weer wind mee. Nog steeds heb ik het ontzettend koud, en de enige oplossing die ik zie is hard fietsen.
Dat helpt een beetje. Maar wat nog meer helpt is dat het langzaam opdroogt en opklaart. Inmiddels fiets ik zo’n beetje alleen, maar ik begin me wel weer wat sterker te voelen. In Stiens wacht bovendien de snert!
Warme deken
‘Gevaarlijk warm is het hier’ zegt een jongen tegenover mij, terwijl ik mijn snert oplepel. Ik geef hem groot gelijk, wat deze kantine voelt veel te veel als een warme deken die ik niet meer wil afstaan.
Weer zet ik mijn verstand op nul dus, als ik mijn tocht vervolg naar Dokkum. Het einde komt langzaam maar zeker in zicht en dat geeft de burger moed.
Hij gaat zo lekker, dat ik zelfs een stempelpost voorbij fiets in Dokkum. Op de rand van Dokkum heb ik dat pas door, en dus keer ik weer om. Een knipje en een energiereep rijker, maak ik mij tenslotte op voor het laatste deel.
De lampjes kunnen inmiddels weer aan, tijdens de laatste dertig kilometer richting Leeuwarden. Vanaf Dokkum is het nog één keer harken tegen de wind in. Al is de wind gelukkig iets gaan liggen. Even pik ik nog in bij een klein groepje, maar eigenlijk gaat mij dat te hard.
Warme dekens en pasta
Dan maar solo ‘genieten’ van het laatste stukje. In Oudkerk is nog één stempelpost (niet te missen deze keer) en dan gaat het richting Leeuwarden. Maar even duurt het of de skyline van de hoofdstad is al zichtbaar.
Even na zessen is het, als ik via een zijdeur de schaatshal weer indraai. Moe maar voldaan parkeer ik mijn fiets, want er wacht nog een zeer welkome pastamaaltijd. Die werk ik naar binnen met twee dekens om mij heen geslagen…
Missie geslaagd en wat een bijzondere editie was het! Of ik nog eens meedoe, vraagt Brechje Vlechje, die al de hele dag aan het vloggen is geweest voor de Elfstedentocht. Bevestigen kan ik dat nog niet, maar zeg nooit nooit… Ondanks de wind en de regen was het ook heel erg genieten namelijk. En een prachtige kennismaking met de Friese elf steden.
Foto’s: In de Kopgroep
