In ons fietsland ontbreekt het aan vrijwel niets, en toch is het heerlijk om af en toe de grens over te steken. Bijvoorbeeld richting de Schöppinger Berg. Een heuvelrug in Duitsland, waar je vanuit Twente zo bent.
Het is lente, en dat nodigt uit om op avontuur te gaan. Zeker op een warme dag als vandaag, waarop het eerder juni lijkt. De perfecte dag voor een lange tocht, in een voor mij nieuwe richting.
Vandaag heb ik een rondje Schöppingen gepland. Mét de nodige hoogtemeters, want de Schöppinger Berg is goed voor een aantal leuke klimmetjes.
De aanloop daar naartoe is zo goed als vlak, wat mij de kans geeft om rustig op te warmen. En om te genieten van de omgeving.
Met een windje in de rug peddel ik van Enschede naar Losser, om daarna al snel de grens over te steken. De route van vandaag gaat over landelijke wegen, waardoor ik zelfs geen grensbord tegenkom. En die wegen heb ik ook nog voor mijzelf deze ochtend, op een enkele wandelaar of trekker na.
Vakantiegevoel
Het blijft bijzonder hoe snel een omgeving verandert, zodra je een grens oversteekt. Niet qua natuur, maar wel qua wegen en huizen. Ook nu weer heb ik daardoor meteen een vakantiegevoel. De zon helpt daar ook bij natuurlijk, al moet die zijn best doen om door de sluierwolken te schijnen.
Het is dus genieten, en niet alleen vanwege de route. Ook het zeldzame verkeer dat ik tegenkom maakt me blij. Behoedzaam word ik op die momenten ingehaald, op een punt waar dat goed kan. Ik ben het niet meer gewend, maar zo kan het dus ook! Het voelt als een uitnodiging om veel vaker de grens over te steken.
Berg in zicht
De velden met koolzaad kleuren prachtig geel, en de koeien in de open stal pal aan de weg lijken me te begroeten wanneer ik ze passeer. Er staat een stevige wind uit het zuidwesten, maar daar heb ik zelden last van gelukkig, aangezien ik vooral oostelijk ga. En zo schieten de kilometers voorbij.
Het duurt voor m’n gevoel dan ook niet lang, of de Schöppinger Berg komt al in zicht. Deze ‘berg’ van 158 meter hoog is een uitloper van de Baumberge, een bekende heuvelrug in het Münsterland.
De heuvelrug strekt zich uit van noord naar zuid, waardoor je deze kale berg wel een keer of zes kunt beklimmen. En nu ik er toch ben, is dat uiteraard ook wat ik ga doen.
Op en af
Een muur is de Schöppinger Berg gelukkig niet. Maar heel zelden komt het stijgingspercentage op de verschillende klimmetjes even boven de vijf procent. Hellingen dus waarbij je ook nog goed om je heen kunt kijken, zonder dat je naar adem hapt.
Bovenop de berg fiets ik al snel weer tussen de velden, boerderijen en windmolens. Een enorme communicatietoren is daarnaast ook niet te missen. Deze Mobilfunkturm is een handig oriëntatiepunt als je bezig bent met de diverse klimmetjes.
Je kunt de toren schijnbaar zelfs beklimmen, voor een wijds uitzicht. Een leuk uitstapje denk ik, maar dan vooral als je geen fietsschoenen met schoenplaatjes draagt.
Sommige paden op de Schöppinger Berg zijn van wat mindere kwaliteit, maar echt hinderlijk is dit niet. En overstekende eenden kom ik ook al niet tegen, al is er gelukkig wel een bordje dat mij waarschuwt.
Apfelkuchen mit Streusel
Na al die hoogtemeters gaan wat extra koolhydraten er wel in. De bakkerij die ik passeer in het rustige dorpje Horstmar komt daardoor precies op het juiste moment. De koffie smaakt goed, en de Apfelkuchen mit Streusel nog beter!
Van een suikerdip is gelukkig geen sprake als ik weer verder fiets. De gang zit er lekker in, met dank aan de wind. Al snel verdwijnt de Schöppinger Berg uit zicht, als ik richting het noordwesten fiets. De route terug naar Nederland lijkt erg op die van de heenweg, en een straf is dat zeker niet.
Rust en ruimte
Wat me opvalt onderweg is dat ik zo ontzettend weinig fietsers tegenkom. Zelfs op deze prachtige dag in het weekend. Terwijl je hier heerlijk kunt fietsen. Onbegrijpelijk, maar lekker rustig is het wel.
Wederom mis ik het punt waarop ik de grens passeer, maar een fietsstrook op de weg doet mij beseffen dat ik alweer in Nederland ben. Mijn rondje Schöppinger Berg is daarmee ook bijna ten einde. In Losser breng ik nog een bliksembezoek aan de supermarkt, waarna ik heel kort nog even de straffe wind trotseer richting Enschede.
Met een voldaan gevoel stap ik daar weer in de trein. Op de terugweg naar huis neem ik mij voor om snel weer eens terug te keren naar het Münsterland. Er is nog een hoop te ontdekken namelijk, en dit kleine uitstapje naar de Schöppinger Berg smaakte zeker naar meer.
De route die ik reed, begint en eindigt in Losser, en is zo’n 90 kilometer lang. De gps-route vind je hier.
Foto’s: In de Kopgroep en Münsterland e.V.
