Hardlopen doe ik al jaren, maar vooral wanneer het mij uitkomt. Of beter gezegd: wanneer fietsen even niet uitkomt. Deze maand besloot ik het echter om te draaien. Hardlopen kreeg de focus, en de fiets bleef een tijdje staan. Een keuze die me de nodige nieuwe inzichten gaf.
Het klinkt wellicht als een goed overwogen plan, maar eigenlijk was het meer een opwelling van mij. Ingegeven door de omstandigheden. Heel veel zin om in de vrieskou (en in het donker) mijn rondjes te maken had ik deze maand namelijk niet. Hardlopen was in dat opzicht een mooi alternatief.
Bovendien miste ik de competitie, en de energie die je krijgt van een wedstrijd. Ik had al in geen tijden een nummer opgespeld. Gelukkig was er geen gebrek aan loopjes in de buurt.
De voordelen van rennen
Wat bezielt een wielrenner om te gaan hardlopen? Ik kan alleen maar over mijzelf spreken natuurlijk, maar de afwisseling is alleen al fijn voor de geest.
Daarnaast schijnt het ook nog heel gezond te zijn voor je botten. Die ervaren tijdens het fietsen niet al te veel weerstand namelijk, waardoor ze kunnen verzwakken.
Andere pluspunten waren er trouwens ook: je hoeft geen fiets schoon te maken én je bent weer sneller terug.
Niet op nul begonnen
Helemaal op nul beginnen hoefde ik gelukkig niet. Hardlopen deed ik er altijd een beetje bij, wanneer het uitkwam én vooral niet te ver. Een paar kilometer was meestal al voldoende.
Deze maand ging dat anders natuurlijk. Ik zocht op de kalender een aantal leuke events in de buurt, en besloot enkele keren per week te gaan lopen. Niet volgens een schema trouwens, het ging vooral om de fun en het fit blijven.
De tegenvallers
Ook al lag mijn focus zelden op het hardlopen, ik zag mijzelf toch als een redelijk ervaren loper. Maar toch trapte ik weer in die ene bekende valkuil. Heel veel geduld had ik namelijk niet toen ik begon met plannen maken.
De eerste loop – van tien kilometer – was al snel gepland. Conditioneel geen enkel probleem, maar het was ook mijn eerste tien kilometer is in bijna twee jaar, en dat had ik mij van te voren even niet gerealiseerd…
Conditioneel ging dat dus prima. (De reden ook waarom je zo makkelijk in deze valkuil stapt.) Maar ik merkte ook dat mijn lichaam wel weer even moest wennen. De loopjes hadden hun impact, merkte ik aan mijn stijve spieren.
Het meest pijnlijk was het echter voor mijn tenen. Door de stand van mijn tenen stoot ik ze tijdens het rennen tegen de voorkant van mijn schoenen. Veel hardlopers hebben daar trouwens last van, en mij leverde dat twee gevoelige blauwe teennagels op.
In extreme gevallen kan je daardoor zelfs een nagel verliezen, maar gelukkig kwam het niet zover… En dus mocht het de hardlooppret niet bederven.
Iedere week een wedstrijd
Aan hardloopwedstrijden geen gebrek in deze tijd van het jaar, en dus plande ik telkens een wedstrijd in het weekend. Een bosloop van tien kilometer, een korte loop van vijf kilometer, en twee crossen van tien kilometer.
Vooral die laatste twee crossen waren heftig. Geen moment kom je in je ritme namelijk, gezien de hoogteverschillen, de bochten en het oneffen terrein.
Een cross is in het hardlopen dus echt een aparte discipline, net als een cross of veldrit voor fietsers. Dat was ik zelf ook even vergeten… De tweede keer wist ik gelukkig beter wat ik moest verwachten, waardoor ik de race wat beter kon doseren.
Om heel eerlijk te zijn liep die vijf kilometer het allerfijnst. Veel lange rechte stukken over betonnen paadjes en asfalt, en door de korte afstand (die ik beter beheers) kon ik richting het einde nog versnellen.
Hoe ik er op terugkijk
Ondanks de blauwe tenen en mijn best wel ambitieuze start genoot ik erg van deze maand zonder fiets. Natuurlijk was de winterse periode een belangrijke aanleiding voor mij, maar de afwisseling was ook fijn.
De meeste energie kreeg ik bovendien van de wedstrijd die ik ieder weekend liep. Lekker om naar uit te kijken iedere week en te meten waar je staat.
Uiteraard viel het mijn omgeving ook op dat ik veel intensiever met lopen bezig was. Ook kreeg ik de vraag of ik al dacht aan een halve marathon…
Een prikkelende gedachte, maar zover zal het (denk ik) voorlopig niet komen. Aan het eind van deze maand blies ik het stof van mijn fiets namelijk voor de Festive 500, en het fietsritme heb ik inmiddels weer helemaal te pakken.
Wat ik ook weer merkte, is dat hardlopen het qua plezier voor mij nooit zal winnen van fietsen. Maar de combinatie, die hou ik erin. Lekker voor de afwisseling, en wie weet heb ik er iets aan als ik het komende jaar mijn eerste veldrit rij…
Daarover gesproken: wat mijn fietsplannen zijn voor het komende jaar, dat lees je hier.
Foto’s: In de Kopgroep
