Jij hebt ze als wielrenner vast ook. Situaties die in je hoofd zo logisch lijken, maar die je nooit eens overkomen. Misschien is het je grenzeloze optimisme, en heel misschien moet je geluksdag gewoon nog komen…
Wees gerust. De waarheid is vaak anders dan de voorstelling die je in je hoofd maakt. Ieder mens heeft daar last van, en wielrenners zeker niet minder.
Wat te doen? Gewoon stug doorgaan natuurlijk en hopen dat een van deze situaties toch een keertje uitkomt.
De wind draait, waardoor je het hele rondje wind mee hebt
Hoe mooi is dat? Je begon je rit met de wind in je rug. Een betere start kun je niet hebben, en de kilometers vliegen voorbij. En net op het punt dat het tijd is om af te buigen terug naar huis, draait de wind honderdtachtig graden. Hoppa! Geen centje pijn, en alsof je op een e-bike zit, haspel jij de rest van je rondje af.
Wanneer heb je eindelijk eens dat geluk? Ooit komt die dag natuurlijk…
Je domineert als Van Vleuten of Van der Poel
Geef toe, hier heb je ook al vaak aan gedacht. Met je vaste groepje scheur je over de weg richting het plaatsnaambordje dat je wel kan dromen. Tactisch in het wiel van je maatje natuurlijk, en je trapt gevoelsmatig door de boter.
Je hebt alle tijd om nog eens rond te kijken, en ziet de afgematte koppies. Een enkeling heeft zelfs het snot al voor de ogen…
Voor jou het teken dat het mooi is geweest. Je geeft een dot gas, alsof je ineens de brommer start, en hebt binnen enkele seconden een gat van dertig meter. Adios, see you later! De vogel is gevlogen. Eenvoudig bol je even later over de denkbeeldige finishlijn. Van Vleuten en Van der Poel hadden het niet mooier kunnen doen.
Je fietst precies tussen de ontelbare buien door
Een vlekkendeken lijkt het wel op Buienradar, maar je bent er op gebrand om een rondje te gaan fietsen. Een nat pak halen? Dat zal wel meevallen deze keer. Een kwestie van positief denken…
Je zou beter moeten weten natuurlijk, want dit spelletje verlies je keer op keer. Met dat instabiele weer dat ons klimaat tegenwoordig zo kenmerkt valt niet te spotten.
Je sokken blijven op een winterse dag hagelwit
Keer op keer geloof je: deze keer gaat het goed. De stoep voor je huis is al opgedroogd, en het weerbericht voorspelt minstens een paar uur droog weer. Voor wat extra sokdoping trek je daarom een wit paar sokken aan. Aan moraal geen gebrek dus. Helaas is de pret van korte tijd, en ben je weer bedrogen door je eigen optimisme.
Met twee besmeurde sokken kom je weer terug van je rondje, en wederom kun je weer een overdosis Crystal White toevoegen aan je wasje.
Je fietst na lange tijd weer, en het gaat als vanzelf
Gaat wel goed, denk je, waneer je oude fietsmaatje je vraagt of je nog eens meegaat voor een rondje. Een paar maandjes geleden is het al weer, maar met jouw muscle memory zul je weinig moeite hebben om weer in je ritme te komen. En je conditie kan toch niet zó ver gekelderd zijn?
In gedachten ga je ouderwets lekker, maar in werkelijkheid voelt het alsof je achterstevoren op je fiets zit. Een slijtageslag is het, die je niet had kunnen (of willen) bedenken.
Je gaat extra vroeg fietsen, zodat je daarna nog wat nuttigs kunt doen
Je bent extra vroeg opgestaan om een flink aantal uren te gaan fietsen. Slim bekeken, want zo heb je echt wat aan je dag. Niet zo gek dus dat je onderweg al mijmert over al die nuttige zaken die je bij thuiskomst nog gaat aanpakken.
Helaas komt van al die mooie plannen natuurlijk niks terecht. Want nadat je fiets weer schoon is en jij hebt gegeten, lonkt vooral de bank. En eigenlijk verlang je ook nog naar een hele lange powernap…
Je smijt met je krachten, en hebt achteraf geen spierpijn
Ken je dat? Je hebt moraal, én je bent uitgerust. Een situatie waarin je uiteraard niet te houden bent op de fiets. Zwaartekracht lijkt niet te bestaan als jij een heuvel oprijdt, en de tegenwind voelt als een flutbriesje. Alsof je zojuist vertrokken bent in de Red Bull van Max Verstappen.
Helaas is er sprake van enige zelfoverschatting. Je voelt je sterker dan je bent, en al dat gesmijt met je krachten zorgt ’s avonds natuurlijk voor een stevig portie spierpijn. Dat liep in je gedachten uiteraard heel anders af… Hoe dan ook, genoten heb je onderweg wel. En dat is het belangrijkste.
Foto: Hannah Carr
