Wat voor invloed heeft Strava op mijn sportieve gedrag? En kan ik eigenlijk nog zonder? Om dat uit te vinden stopte ik een maand met de app. Voor het eerst in negen jaar.
Ik weet nog goed hoe een collega mij in 2013 wees op een nieuwe app genaamd Strava. Ik had het wielrennen net herontdekt, en deze app was ideaal om al je ritten bij te houden.
Vrijwel geen week ging er sinds die tijd voorbij zonder de app. En zo werd Strava een niet meer weg te denken onderdeel van mijn fietsleven.
Het mooie van Strava is dan ook dat er ontzettend veel is te analyseren en te bekijken. Zelfs met een gratis account.
Prachtig natuurlijk, maar ik merkte ook hoe ik wat in de ban raakte van al die data. En hoe het mijn gedrag soms wat veranderde.
Nog even gas geven bijvoorbeeld op het einde, voor dat mooie gemiddelde. Of net wat eerder op stop drukken, zodat je gemiddelde niet zakt. Eigenlijk willen afstappen, maar het toch niet doen. En nog even de honderd kilometer volmaken, als dat het net niet is.
Situaties die je zelf waarschijnlijk ook herkent, als je Strava gebruikt.
Gelukkig kon ik veel van die gewoonten in de loop van de tijd loslaten, of beter negeren. En daar ging een hoop rust van uit. Maar had Strava daardoor helemaal geen invloed meer op mijn fietsgedrag?
Hoe zou het zijn zonder Strava?
Dat was de vraag die ik mijzelf stelde. En specifieker, zou ik minder gemotiveerd zijn, en zou ik het bepaalde aspecten missen? Er was maar een manier om daar achter te komen. En dus besloot ik Strava een maand lang compleet te negeren.
Als ik dat onaangekondigd zou doen, dan wist ik zeker dat ik vragen zou krijgen. Dus plaatste ik als laatste nog een berichtje op Strava, om tijdelijk afscheid te nemen.
Veiligheidshalve verplaatste ik Strava vervolgens op mijn telefoon. Zodat ik de app niet zou openen op een onbewaakt moment.
Onwennig
De gedachte voelde goed. Geen Strava is ook minder bezig zijn met je telefoon tenslotte. Maar heel onwennig bleek het ook te zijn de eerste ritjes. Vooral direct na het fietsen. Een fietsrit uploaden naar Strava geeft namelijk heel veel voldoening. Een simpele handeling, maar het maakt je fietsrit een soort van officieel.
Het niet kunnen loggen van je fietsrit vond ik dus wat minder. Maar ook het niet kunnen bekijken waar je precies gefietst hebt.
Daarnaast miste ik het sociale aspect misschien nog wel het meest. Zelf kunnen delen waar je bent geweest, en zien wat anderen hebben gedaan.
Motivatie
Was het daarnaast moeilijker om mijzelf te motiveren, zonder Strava? Dat viel mee gelukkig. Ik kan simpelweg niet stilzitten. Maar Strava kan er wel voor zorgen dat ik nog meer zin krijg om wat te doen, dankzij de activiteiten van anderen.
Daarnaast is Strava vaak een inspiratiebron, die ik nu miste. Als het om routes gaat bijvoorbeeld.
Gewenning
Desondanks ging het toch een beetje wennen, na verloop van tijd. Het had ook wel iets dat niemand je verrichtingen volgt. Net zoals het ook een verademing kan zijn om in je vakantie niets via social media te delen.
Vooral tijdens het hardlopen merkte ik een groot verschil. Ik had geen idee meer van het exacte aantal kilometers en de snelheid, en het deed er eigenlijk ook niet toe. De voldoening zat hem nog meer dan anders in het gevoel tijdens het lopen, en minder in de prestatie.
Conclusie
Aan het eind van de maand was het tijd om terug te blikken. Had ik Strava gemist? Jazeker. Ik keek er weer naar uit om de app te gebruiken. Maar was het écht vervelend, een maand zonder de app? Dat viel best wel mee eigenlijk…
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik deze maand bewust had gekozen. Er stond geen fietsvakantie of een andere bijzonderheid op de planning. Was er wel zoiets geweest, dan had ik het al veel vervelender gevonden. Blijkbaar vind ik het toch heel fijn dus, om die momenten te delen.
Prestatiegericht ben ik de laatste jaren steeds minder, en dus miste ik verder vooral het sociale aspect. De contactmomenten die er nu niet waren.
Vertrouwd
Natuurlijk was het niet de bedoeling om Strava voorgoed te verlaten, maar om nieuwe inzichten te krijgen. En die heb ik nu. Enkele mooie kanten van de app miste ik zeker, maar keihard afkicken van Strava was blijkbaar niet nodig.
Desalniettemin liet ik er geen gras over groeien. ’s Ochtends vroeg op 1 november ging de app weer aan, voor een rondje hardlopen. En dat voelde uiteraard vertrouwd. Voor mij tenminste, de app leek nog een beetje van slag van mijn abrupte terugkeer…
Foto’s: In de Kopgroep
