Of je als wielrenner nu houdt van bergen, of klimmen meer ziet als een noodzakelijk kwaad: grote kans dat deze gedachten je te binnen schieten, wanneer de weg omhoog loopt.
Verrek, ik zit al in mijn lichtste versnelling
Ai. Die lichtste versnelling had je graag nog willen bewaren voor als het echt zwaar ging worden. Maar in bocht twee van je beklimming is het al zover. Hopen dat de weg snel weer wat afvlakt. Ook al ben je niet vies van een uitdaging, dat zouden je beenspieren best kunnen waarderen.
Ik sta nog een paar kilo te zwaar…
Je denkt aan de barbecue van gisteravond en de patat van op het werk. En ook de beelden van Jan Ullrich, die jaarlijks net wat te zwaar aan zijn seizoen begon flitsen door je hoofd. Klimmen is een confronterende bezigheid besef je, terwijl je verder zwoegt. Dat zijn nog een paar kilootjes te veel…
Waarom doen wij in Nederland niet aan bergen?
Ook al is het zwaar, het uitzicht is grandioos. En die weg! In oneindig veel bochten loopt het asfalt omhoog. Het enige wat je hoort is je eigen ademhalen en de vogels. Uiteraard schiet het vroeg of laat in je gedachten: kunnen we de VAM-berg niet verder ophogen?
Loopt mijn wiel aan? Of loopt mijn band leeg?
Zodra de weg omhoog loopt begin je te twijfelen. Dit rolt voor geen meter. Plakt het asfalt, loopt die band leeg, of loopt dat wiel aan? Geen van de drie natuurlijk. Toch tuur je naar je wielen, terwijl de pareltjes zweet op je voorhoofd staan. Je zou toch zweren namelijk…
Dit was toch een gemakkelijk rondje?
‘Vrijwel vlak en een eenvoudig rondje’ stond er in de beschrijving van je route. Je was alleen even vergeten dat er ook zoiets bestaat als ‘Spaans vlak’. Alsnog is het klimmen geblazen dus dit rondje, en je beseft dat ‘vlak’ een term is waarover je kunt discussiëren.
De top kan niet ver meer zijn. Denk ik…
Tijden ben je nu al aan het klimmen. De top kan daardoor niet ver meer zijn. Zeg je tegen jezelf. Maar eigenlijk heb je werkelijk geen idee. En wil je het niet weten. Als je naar boven kijkt dan lijkt de weg bijna ten einde. Maar eerlijk is eerlijk: dat dacht je drie bochten geleden ook al.
Hoe dan?? (wanneer je wordt ingehaald)
Een motortje in de fiets? EPO? De nieuwe Merckx? Fluitend wordt je ingehaald, door iemand die blijkbaar niet doet aan zwaartekracht. Met beide voeten sta je weer op de grond. Nou ja, niet letterlijk natuurlijk, want je voeten malen nog vrolijk rond terwijl het zuur uit je oren spuit.
Dit ga ik morgen voelen…
Een glazen bol heb je niet, maar de toekomst voorspellen blijkt ineens betrekkelijk gemakkelijk nu je bergop fietst. Dit ga je morgen flink voelen namelijk. Maar stiekem is dat ook wel lekker natuurlijk. Morgen lekker 24 uur in de relax-stand. Als je geluk hebt… Of misschien toch een kort, ‘vlak’ rondje?
Foto: Unsplash
