Wanneer zat jij voor het laatst doorweekt op je fiets, waarbij je achteraf gezien beter zwemkleding aan had kunnen trekken? Als wielrenner maak je het zo af en toe mee, en het begint vaak met wat vriendelijk gespetter…
Het kan niet anders, of als wielrenner herken je deze zes stadia van natregenen.
1.
Hé, het begint heel licht wat te druppelen… Het zal toch niet? Nog niks om je zorgen over te maken natuurlijk, als het hier maar bij blijft. Even Buienradar checken? Nee, gewoon doorfietsen, stel je niet aan.
2.
Ok, nu zit het toch wat tegen. De regen is inmiddels niet meer te negeren, maar desastreus is het gelukkig ook nog niet. Als het maar niet te lang duurt denk je nog, terwijl je naar de lucht tuurt. Deze regen is van het type ongezellig namelijk.
3.
Dit is serieus wat minder, want de lichte regen is overgegaan is een noemenswaardige bui. Je hebt de neiging om je bril af te zetten omdat hij je zicht belemmert en voelt hoe je rug snel natter wordt. Dit gaat wel even duren straks voordat je weer droog bent. Als het nog stopt met regenen…
Dat regenjasje laat je desondanks nog even in je achterzak zitten. Geen zin om daarvoor te moeten stoppen. En het wordt zo wel weer beter. Heus.
4.
Balen! Want de wind trekt aan, en het begint gewoon stevig te plenzen. Toch maar afstappen dan om dat regenjasje aan te trekken. Had je veel eerder moeten doen natuurlijk. Met je koppige gedrag.
Regen spat op van je achterwiel als je weer verder fietst, en je rug en achterwerk zijn inmiddels voorzien van een modderige streep. Je denkt aan het spatbordje wat thuis in de schuur ligt.
5.
Bah bah bah. De regen blijft maar met bakken uit de lucht komen, er is inmiddels geen vezel aan je lichaam meer droog. Alsof je meedoet aan een triatlon en zojuist uit het water bent gekropen.
De witte sokken die je draagt zijn ondertussen donkergrijs en je fiets begint er meer en meer uit te zien alsof je een modderige veldrit aan het rijden bent. Misschien had je toch even een weerbericht moeten checken voor je vertrok…
6.
Het is een feit: je bent officieel een verzopen kat, en iedere stukje stof heeft zijn maximale verzadigingsniveau bereikt. Zelfs onder je regenjasje, waar het zweet je uitbreekt.
Erger kan de ellende niet zijn en je denkt alleen nog maar aan de kortste route naar huis. Niet dat ze daar staan te juichen trouwens, wanneer jij je weer meldt met klotsende schoenen en een plakkaat modder op je rug.
Je moet maar zo denken: alles droogt uiteindelijk weer op en het is maar water… En dat gevoel wanneer je eenmaal terug bent en gedoucht en wel op de bank zit is natuurlijk onbetaalbaar.
Grote kans desondanks dat je de fiets even laat staan. Maar dat kan ook te maken hebben met je schoenen, die drie dagen nodig hebben om te drogen…
Foto: Alex Dukhanov
