De ultieme Girona challenge: zes beklimmingen op één dag

De ultieme Girona challenge: zes beklimmingen op één dag

Base Layer Challenge Girona

Het was tijdens mijn fietsvakantie in Girona, toen ik ineens hoorde over de Base Layer Challenge. Een uitdaging waarbij je in één dag zes beklimmingen in de omgeving van Girona tackelt, over 275 kilometer. De gedachte liet mij niet meer los, en dus was het tijd om een poging te wagen…

Wie wel eens in de omgeving van Girona heeft gefietst, die weet dat de streek heel wat mooie beklimmingen herbergt. Daarvan kun je er natuurlijk een aantal uitkiezen wanneer je er op vakantie bent. Dat laatste was dan ook precies mijn plan, totdat ik hoorde over de Base Layer Challenge van het kledingmerk Tactic.

Gekke naam voor een challenge? Dat valt best mee, want juist een base layer was de aanleiding voor deze uitdaging. Kledingmerk Tactic uit Girona heeft namelijk een ondershirt in zijn assortiment met daarop de namen van zes bekende beklimmingen in de buurt van Girona.

Souvenir

Het shirt zou een leuk souvenir voor je fietsvakantie kunnen zijn. Maar het werd meer dan dat, toen iemand besloot dat je alle zes de beklimmingen ook op één dag zou kunnen fietsen… Gekkenwerk? Wel een beetje natuurlijk. Maar zoals dat vaker gaat met dit soort wilde ideeën, was de officiële challenge snel geboren. 

Ben je ooit wezen fietsen in Girona, dan ken je de beklimmingen van deze uitdaging waarschijnlijk allemaal: Mare de Déu del Mont, Rocacorba, Les Serres, Sant Marti Sacalm, Santa Pellaia en Els Angèls. En wanneer je ze allemaal aan elkaar knoopt, dan krijg je een tocht van minstens 275 kilometer.

In de verte: Mare de Déu del Mont.

Zoals gezegd begon het behoorlijk te kriebelen toen ik hoorde van deze monstertocht. En dus zat er maar een ding op… De uitdaging aangaan! 

Strijdplan

Om de kans van slagen te vergroten, wist ik dat ik zuinig met mijn energie moest omgaan. En uiteraard was het slim om te beginnen met de twee heftigste beklimmingen: Mare de Déu del Mont en Rocacorba. Zodra het licht werd vertrok ik dus vol goede moed richting het noorden. 

Aangekomen bij die eerste klim – Mare de Déu del Mont – reed ik weliswaar wat op reserve, maar de toenemende warmte had al zijn effect. Dat werd nog heel wat erger toen ik omstreeks elf uur aan de beklimming van die andere puist begon: Rocacorba. Over de dertig graden was het inmiddels, en opnieuw probeerde ik met wat reserve omhoog te rijden. Makkelijker gezegd dan gedaan trouwens, want de Rocacorba is niet flauw en je komt er moeilijk in een ritme.

Op de top was ik daarom behoorlijk over de kook, maar tegelijk ook licht euforisch. De twee zwaarste beklimmingen had ik immers gehad nu, en ik had nog meer dan een halve dag om de rest van deze tocht af te werken.

Base Layer Challenge Girona
Zelfs de schapen zoeken de schaduw al op.
Base Layer Challenge Girona
Even op adem komen op de top van de Rocacorba.

Bergafwaarts…

Helaas was het frisse er onderhand wel af. Logisch natuurlijk, maar de beginnende kramp die ik voelde na zo’n 130 kilometer baarde me enigszins zorgen. Was dat voor niks, of was het een voorteken voor meer ellende?

Jammer genoeg bleek dat laatste het geval. Weliswaar was Les Serres een niemendalletje in vergelijking met de voorgaande reuzen, op weg naar Sant Marti Sacalm begon de hitte mij meer en meer parten te spelen. Tot het moment dat het mij écht teveel werd. 

Ik stond langs de kant van de weg net mijn route te bestuderen, toen het me ineens begon te duizelen. En terwijl ik steun zocht tegen een muurtje kwam er ook nog een enorme misselijkheid opzetten.

Noodgedwongen ging op een grasveldje liggen, en ik wist eigenlijk meteen dat het einde oefening was. Nog honderd kilometer verder fietsen in deze hitte – en in deze staat – zou complete waanzin zijn. En de vraag was zelfs hoe ver ik nog zou komen.   

Bij een naburig cafeetje knapte ik even later gelukkig wat op, na wat koele drankjes en een stuk ijs in mijn nek. Met een goed half uur kon ik weer terug in Girona zijn bedacht ik mij, dus stapte ik voor een laatste keer op.

Gekkenwerk?

Uiteindelijk kwam ik tot tweehonderd kilometer, en ruim drieduizend hoogtemeters. Niet onaardig op zo’n snikhete dag. Maar de deceptie was groot. Had er meer in gezeten? Ja, misschien wel, op een koelere dag wellicht. En met een wat betere voorbereiding. Maar een slijtageslag was het sowieso geworden. Al hoort dat natuurlijk ook wel bij een challenge van dit formaat.

Een beetje gekkenwerk is deze Base Layer Challenge dus zeker. En nee, hij staat inmiddels niet meer op mijn bucketlist. Voorlopig dan… want je weet hoe dat gaat: het kan zomaar ineens weer gaan kriebelen…